Home sweet home..

Hi there, hihi. Long time ago! Gosh wat heb ik het bloggen gemist. Het voelde alsof mijn dagen niet compleet waren, zonder mijn dag af te sluiten met een post op me blog. Gelukkig was het maar voor even en zal ik vanaf nu weer lekker volop bloggen. Zo heb ik een warm en zonnig land achter me moeten laten om vervolgens terug te keren naar dit koud en regenachtig Kikkerlandje. Na een (korte) vakantie van 17 dagen, voelde het wel weer heerlijk om thuis te zijn. Een warme welkomst van moederlief deed me de weersverandering meteen vergeten. Home sweet home.. Ik heb een hele fijne 17 dagen in Marokko mogen beleven. Heb heel veel moois mogen zien en vastleggen, maar.. MAAR.. Mijn laatste dag in Marokko heb ik anders moeten beleven dan gepland, waardoor ik heel veel ben vergeten in Marokko. Zo kunnen mijn Birckenstocks me vrij weinig schelen en de souvenirs ook, maar mijn geheugenkaart. MIJN NIKON GEHEUGENKAART MET AL MIJN AWESOME FOTO'S.. *knijpt zichzelf nog even fijn* Jeetje, wat baal ik daarvan. Ik heb me toch een partij mooie foto's geschoten daar hoog in de bergen. Een landschap waar je enkel van kan dromen.. Heel jammer, maar ach. Ik heb nog veel leuks voor jullie in petto, hihi. Nu vragen jullie je vast af hoe het komt dat mijn laatste dag niet was verlopen zoals gepland.. Dat zal ik jullie eens even vertellen. Woensdag 27 oktober.. Ik denk dat het de meest bizarre dag van mijn leven was. Zo stond ik vanmorgen vroeg op met goede bedoelingen om mijn lieve opa op te halen die zojuist terug is gekeerd van zijn bedevaarttocht. In een overweldigende stoet baanden wij onze weg naar de airport. Eenmaal aangekomen troffen we een jewelste van mensen aan die allemaal op hun terugkerend familielid stonden te wachten. Op een enkeling na.. De boefjes! Ik denk dat ieder ander op zo'n moment daar niet bij stil zou staan.. Het enige wat ik wilde, was mijn lieve opa tegemoet gaan en weer naar huis keren om gezellig te eten en te praten. Terwijl we in de menigte wachtten op opa lief, is niets vermoedend mijn telefoon uit mijn zakken gepakt. Mijn opa kwam in een menigte van wit geklede oudjes al zwaaiend ons tegemoet. Het zag er zo mooi uit, ze straalden zoveel goedheid uit, kan het niet beschrijven.. Zo'n moment wil je uiteraard vast zetten en zo graaide ik naar mijn telefoon en tot mijn grote schrik was mijn telefoon weg. Mijn iPhone, wauw.. Mijn abonnement?! Ik draaide me om en sprak meteen de jongen achter me aan: "WAAR IS MIJN TELEFOON?!" Uit paniek haalde hij zijn eigen telefoon te voor schijn en zei dat hij niks had. Ik zag zoveel mensen achter me dat ik niet wist wie het geweest zou zijn. Ik gaf op dat moment de hoop op en vestigde me op mijn opa. Hetgeen dat me weer opvrolijkte.. Zo gingen we in dezelfde stoet weer terug naar huis en kwam ik met een spontane gedachte om maar eens te bellen naar mijn eigen telefoon. In de hoop dat meneer de Dief zou opnemen en nog enigszins gevoel zou hebben en mijn telefoon zou terug brengen.. Bellen, bellen en nog eens bellen.. Geen gehoor tot ik ineens een zware mannenstem hoorde: "Politiekantoor Aaraouit, waar kan ik u mee helpen?" - "Omg, meneer dit is mijn telefoon? Ik wil 'm terug." - "Uw kunt direct terugkeren naar het Politiekantoor, de dieven zijn aangehouden en de gestolen goederen liggen hier." - Ik geloofde mijn oren niet.. Ben ik nou serieus één uit miljoenen wie dit geluk overkomt? Ik geloof het nog steeds niet. En zo zijn we als een speer teruggekeerd naar de airport. Heel fijn om dan ook nog eens oog in oog te staan met de dief om vervolgens zijn verklaring aan te horen. Ik zal in alle eerlijkheid opbiechten, ik had medelijden met hem toen ik hem aan keek. Hij heeft me misschien wel duizend keer verteld hoe erg het hem speet, maar tevergeefs meneer.. Je zal het moeten doen met die corrupte agenten daar. Misschien wat leuke details: Hij is 63 jaar, onwijs dun en gerimpeld als de pest.. Zo heb ik ook hier weer mijn wijze les uit getrokken, nooit je telefoon los in je jaszak stoppen! En zo ben ik nu, na veel ellende, weer herenigd met mijn geliefde iPhone. <3